BİR YÜRÜYÜŞÜN SONUNDA ŞARKI
Gökyüzü ilk kez benim, çünkü yukarıya
kaldırınca parmağımı değecek kadar yakın Deniz benim, ilk kez benim, sularını ayaklarımla köpürtecek, sesini dolduracak kadar avuçlarıma Rüzgâr ilk kez, sözcükler ilk kez benim, yelelerine tutunup da uçacak kadar, uçuracak kadar yüreğimi Bir yürüyüşün sonunda uç veren kanatlarla acıyı silebilirim, yazıldıkça alnına çocukların Bir adımda geçebilirim kentin ıssızlığından göğün, rüzgârın, denizin coşkulu kalabalığına İlk kez benim, ilk kez soluğunu elimde bir bayrak gibi tutuyorum, bir daha bırakmamak üzere |