BEYAZ HÜZÜN
Hüznün rengini aradım yokluğunun gölgesinde...
Siyahtı sanki! Sinsi gecelerde dolaşan serserinin sureti gibi. Belki pembe, Körpe yüreğinde fırtınalara inat asaletiyle siyahlara dokunmayan genç kızın Eski ama vazgeçemediği bebeğiydi... Sonsuz yeşillikte kaybolan tek dal gelincikle anladım, Hüzün, yeşil değildi... Yakamozda kayboluyordu, Gece ve Ay la kardeşti Hüzün maviden uzaktı... Beyaz, Bembeyazdı hüzün... Tutamadığım ellerindi, Zalim senelerden sonra saçlarından bir tel, Seni yazamadığım buruşturulmuş binlerce sayfa... Ve Anladım ki... Beyaz sendin... Hüznüm BEYAZ..... |