yoksun ki...
akşam olunca güneşin ışıkları söner
yalnızlığımda hüzünlerim depreşir mahsun yanım ortalıklar da seni arar yoksun ki.. sevdanla aydınlatayım yüreğimde ki loşluğu mahzenin soğukluğu düşmesin içime tirtir titreyen bedenim bir köşeye garipce çöküp sızmasın... zalimleşen kimsesizliklerimde gel dokun bana sevginin sıcaklığı aksın içime çağlayanlar gibi dinsin memelketim ve sana olan hasretim lakin,yoksun ki.. ben hüzünlenmeyeyim de kimler hüzünlensin denizdeki yakamozlarin kayboluslarinda kırılmış kanadının çaresizliğinde hangi yaralı bir martı uçabilsin ki sevdasinin uzanan kollarina... görür müsün gözlerimdeki kurt bakışları mı ferleri tükenmişliğinde nasılda söngün şu an yalnızkurdu dinlesemde içler çekerek zafer naralarına kulaklarım sanki tıkalı heyecanlarim, kahramanlık duygularım kayıp sensizlikte tükenirken yaban ellerde ben aah! yanimasimda olsaydin da canima can katsaydin kanayaklim! lakin, yoksun ki... |
görür müsün gözlerimdeki kurt bakışları mı
ferleri tükenmişliğinde nasılda söngün
şu an yalnızkurdu dinlesemde içler çekerek
zafer naralarına kulaklarım sanki tıkalı
heyecanlarim, kahramanlık duygularım kayıp
sensizlikte tükenirken yaban ellerde ben
aah! yanimasimda olsaydin da
canima can katsaydin kanayaklim!
lakin, yoksun ki...