gribir dik dörtgen içerisinde dört teker üstünde bir ışık hızında evimin yolunda gidiyorum... boş İstanbul sokakları kaybolmuş insanları her yer griye bürünmüş İstanbul kaybolmuş gidiyorum.... sonsuzla açılmış kapılar içim boş bitti duygular her yer griye bürünmüş İstanbul ölmüş gidiyorum.... ağlamaktan şişmiş gözlerimi saklıyor siyah gözlüklerim İstanbul yaşıyor ben öldüm kendimi kederlere gömdüm son durak tıkandı kulaklarım kör oldu gözlerim geri geri gidiyor ayaklarım tutmuyor ellerim son durak evime geldim |