Yorgun Gün
Yorgundu gün
Süzülürken gecenin koynuna Ümitleri süpürürdü karanlık Kucaklarken ümitsizlikleri Batan güneş yok ederken sevgileri Gece en karanlığından alırdı bedeni Sarardı sonsuz acıları ile Sarardı bedeni Hazırlardı son saatlerine İntikamın soğuk nefesi ile örerek Her bir kuytusu karanlık köşelerin Seslenirdi çığlıkları ile Seslenirdi lal dudaklarına Ölümü bekleyen o ümitsiz bedenin Karanlık örterdi üzerini Yorgun gün çekilirken sessizce; ümitsizce geri |