Şiir yaklaşık olarak 4 yıl boyunca çalıştığım bir kahvehanin önündeki çocuklar için yazıldı. Akşam üstü koşuşturan çocukların susayınca ilk koştukları yer Hilmi abilerinin yanıydı. ç oğu zaman patron hepsini kovalar bende kaçan çocukları geri getirip patrona, sevaptır abi diyerek su verirdim çocuklara.Aradan 3 yıl geçti ben arada sınavı kazandım ve ünivesitede okumaya başladım ve gezmek amacıyla gittiim Manisa’ o küçükkken konuşamazken su verdiğim çocuklar okuıla başlayanlar ilkokulu bitirenler çogu unutmamış adımı. onun üstüne yazılmış bir şiirdir. şair oldugumu düşünmüyorum kendimi anlatmayı seviyorum..

Benim hep gülen bir yüzüm oldu aslında
Belki şehir karanlıktı
Ya da güneş en tepede
Belkide bir akşam üstü
Gürültüler kalabalıklar
Öyle zamanın bir yerinde işte
Hatırlıyorum
Çocuklar gülerdi
Bir bardak suya adımı ezberlettiklerim
Onlar büyükler değildi
Bu şehrin kocaman yüreksiz insanları
Asla değil

Benim hep gülen bir yüzüm oldu
Solgundu
Kimi zaman tepkisiz ve donuk
Bir iskemle
Ya da bir duvarın üstünde
Bakardım
Görenler anlardı kasvetli bakışlarımı
Sigara kokardı üstüm başım
Ama hiç olmadı kirli sakalım
Korkardım
Almazlardı aralarına
Sevgisiz kalırdım

Benim hep gülen bir yüzüm oldu
Uzak bir şehirde uyandığımda
Unutacaklardı adımı
Dün yoktu onlar için
Belki bugünün bile farkında değiller
Ufacık altın saçlı bir kız
Sadece sallandığını bilir salıncakta
Birde adımı bilirdi
Bende bilirdim

Gülen yüzüm dönecek yine o şehre
O sokak
O park
Ve o çocuklar
O salıncak
Ve o altın saçlı kız
Sallandıkça bana bakacak
Adımı hatırlayıp yanıma koşacak
Kocaman insanlardan daha fazla sarılacak
Benim aynı gülen yüzüm
Akşam olduğunda yine kaybolacak....