Ömrümce ben ne zulümler yaşadım neler gördüm,
Turnalar, bülbüller gördüm; kırılmış kolu, kanadı.
Ayrı düşmüş sevdiğinden nice insanlar gördüm,
Onca zulüm bana bu ayrılık kadar komadı.

Bu ayrılığın zoru zonklar bu şakaklarımda,
Büyür gider gözümde kos koca bir derya kadar.
Yüreğimde gam çile sızlar bu damarlarımda,
En kılcal damara bile,yürek acı pompalar.

Canıma bir sızı düşer,yakar beni ruhumda,
Çöker başıma bir çürük tavan gibi gökyüzü.
Uğultular durmadan çalınır kulaklarımda ,
Hoyrat bir ezgi olur türkünün en hüzünlüsü.

Kader Seni uzaklara götürdü yarınımdan,
Benim üzerimden geçer kara bulut hışımla.
Savrulur yalpalarım, bakakalırım ardından,
Yar seni ararım sel gibi akan gözyaşımda...

Artık ne yapsam etsem boş, teselliler faydasız,
Karanlık sahiplenir derinlere çeker beni.
Çaresizlik sokaklarında bu şehrin amansız,
Böyle perişan bir halde bekliyorum dönmeni .

Dolaşır birbirine yorgun argın ayaklarım,
Ellerimi koynumda saklarım bir yer bulamam.
Nere gitsem, ne etsem en koyusu acıların,
Her yanını sarmış ruhumun, çıldırtan bir akşam.

TİRYAKİ yem faydasız bu isyanın niye niçin,
Böyle durup dururken birden o ayrılık varsa.
Geride ellerinle bir mezar kaz benim için,
Bu aşk’ın bir yerinde Ayrılık nerde başlarsa...!!

02 Mayıs 2012
03.25
İstanbul