DUR! NEFES ALAYIM
Biçare gözlerim karanlık yolda
Tutunacak gücüm kalmadı kolda Düşerken çırpınan bir şey var solda Çırpınma kalbim, dur! Nefes alayım Kara gözlerine gönüllü kuban Tıklım tıklım dolar gözlerim dayan Uçuruma sürükleniyor her an Gitme ayağım, dur! Nefes alayım Yaşarken günahlarımla izdivaç Gözlerim bağımlı gözlerine aç Kulağım bir damla sesine muhtaç Ama yaklaşma, dur! Nefes alayım Aç bir fareyim zehirli peynire Elektrikli yolda kurulu devre Koşulsuz giderim o puslu yere Ne olur çarpma, dur! Nefes alayım... (İSTANBUL’da) |