Canan bildim can bildim ,öz canımdan da öte
O men-i can bilmedi,beyabana vay etti
Meftunim di gözüm dü,bilmedim kıymet bile
Eğdirdi başım yere ,el alem’e toy etti

Baxmazdım Nilüfer/e,Nergis/e,
Kızılgül/e
Şahnişan otaxımda,şeyday-ı o bülbül/e
Sadakat bağmanıyken,neyledim ki o gül/e
İnletti bir ney gibi, her gédaya tay etti

Pervane dolanıram, derdime yox dermanım
O menim her séyimdi, şimdi oldu fermanım
uğruna baş koyduğum, bir yanım/dı bir yanım
Baş eğmez bu kartali,yaxdı,yıxdı zay etti

Zamansız çekip getti,kol kanadım kırdırdı
Lalazar gül bahçemi yaxdı gönlüm pıxdırdı
Galebe çaldı mené, bir mezara tıxdırdı
Muzaffer eda/sıyla , gergiletti yay etti

Haktan-ı son deminde, hasret koydu yüzüne
İnandım Mecnun gibi, o nihaved sözüne
Pişmanlık mendilini, o müptezal gözüne
İnletti Nalan gibi , intizarla ay etti

Kadir Haktan TÜRKELİ

Beyaban; ıssız çöl
Meftun;gönül vermiş
Şahnişan;Odanın dışarıya çıkıntısı( köşk ve saray balkonu)
Niksir-i ;Alaturkada makam

Kadir Haktan TÜRKELİ