Yalnızım aslında.
Binlerce nefes , milyarlarca saç teli var ama ,
Sen yoksun.

Hayata , umudu tanımlarcasına bakan gözlerin ,
Tanrıya tutunacak gibi tutacağım ellerin yok.

Çaresizim aslında.
Binlerce derman , milyonlarca çözüm var ama ,
Sen yoksun.

Umudu , yaşatırcasına anlatacak bakışların ,
Hayatı duyacak gibi dinleyeceğim sözlerin yok.

Olumlu bir kaç şeyden ,
Biraz biraz var yaşantımda.

Yaşamak için sebeplerim var mesela.
Hayat panoma zoraki iğnelediğim.

Esasında sen olsan hayatımda ,
Mutluluklarım olurdu dünyaya çivilediğim.

Fakat dedim ya , yalnızım , çaresizim ,
Ve mutlak hakikat , şüpheliyim.

Geleceğimden şüpheliyim.
Çabaları arşa ulaşanlar içinde ,
Bir hiç gibi sürünmenin müebbetindeyim.

Göreceğimden şüpheliyim.
Binlere ulaşan kilometrelerde ,
Eriyip gitmek mecburiyetinin şerefindeyim.

Şerefindeyim çünkü ;
Faydasını göremedim diye yaşantının ,
Zararını düşünmedim hiç bir zaman.

Ve seni severken ölmek istedim.

Manzarayı dolduran ağaçlar ve kuşların ,
Gökyüzüne meydan okuyan birlikteliğine ,

Yıldızları saymışçasına kalabalık ötüşlerin ,
Birleşmezliklere küfreden aşk melodilerine ,
Sığındım , benimsedim ve ölmedim ,
Ve bu sabah panoma işte bunu iğneledim.

Sonra doğrulup ter kokmuş yatağımda ,
Acıyan , kaşınan ve dolan gözlerime aldırmadan ,
Yeminimi tekrarladım ;
Seni hep seveceğim , seni hep seveceğim.

Mustafa DÖLEK