Bitmeyen yalnızlığımın ezik anıları vardı göğsümde
Ve unutmaya çalışıp ta sildiğim aşkların
Beynimi hırpalayan çığlıkları,
Duruyorum sanki vitrinde bir manken gibi
Ruhsuz, sevgisiz ve kendini kaybetmişçesine…
Bekliyorum…
İnsanların gözü üzerimde ama boş!
Ne unuttuğum günlerin o sıcacık umudunu,
Ne de sevebilmenin heyecanını taşıyorum artık içimde…
Sadece bir umut,..
Küçükte olsa bir umut var hala,
Bekliyorum o günü belki gelirsin diye.

Bilmiyorum sen de beni düşünüyor musun?
Kim olduğunu ve hatta kiminle olduğunu bilmiyorum…
Belki de varlığımdan bile haberin yok.
Ama beni arıyorsun,
Biliyorum!
Benim seni aradığım gibi…

Hayat yeterince uzun olacak kadar kısa,
Ve ben uzatıyorum bu kısa ömrü,
Sana kavuşmanın ümidiyle.
Aylar yıllar geçiyor tozlu vitrinlerde,
Ama yoksun!
Hiç olmadın ki zaten.
Seni bekledim ve sen yoksun.
İçimde yıkılan duygularımdan kalmış enkazların,
Paramparça olmuş kalıntıları var adeta.
“Boş ver!” diyorum kendimce,
“Umutsuz bir aşkı kalbimde yaşıyorum,”
Ve gün geçtikçe eriyorum,
Ben seni sevmenin ümidiyle yaşadım ve senin ümidinle…
ÖLÜYORUM!

Serdar GÜNAYDIN