11 aydır içimde acıyan ve yorgunlaşan bir sevgi var

anne,ben hiç böyle değildim eskiden
büyüdüm ama yüreğim çok savunmasız hala

olumsuzluğun ve karamsarlığın direnişine tutundum
sevgimi incitmek isteyenlerden kaçırdım hep yüreğimi

pes edilişlerin kıyısında umut yeşertecek sözler buldum okudum
şimdi nelere gideyim,hangi sevda sözleriyle avutayım yüreğimi

çok güçsüzüm anne acıyan yerlerim dokunuyor yaşamaya
pes edişlerim kıyısında yol yapıyorum sözlerinden kendime

eksik büyütmüşsün beni,her mutsuzlukta çoğalıyor acılarım biraz daha
nasıl olmalı sevgiler öğrenememişim gereğinden fazla yürek koyuyorum aşk’a

şimdi bütün sevgilerim senin sevgin gibi karşılıksız kaldı;
neden öğrettin bana karşılıksız sevmeyi anne..
kaç kez yargıladım kendimi karamsarlığımla
o yokken mutluluktan nasıl söz edebilirim nasıl gülmeyi öğrenebilirim yeniden

asil bir yanlızlığım var şimdi,
sen git gide güzelleşirken uzaklığımda ölüp ölüp dirilmek yakışırdı bu AŞKta bana..

.........