Artık Hiç Doğmayacakmevsimin güzelliği yansımış parka. ince dallarıyla servi, bahara selam durmakta. gül goncaları demet, demet açılmış, sümbüllerle renk yarışında. Çimenlerde sıralanmış yeşilin tonları. menekşeler, şebboylara dargındı. çınarın büyük yaprakları, rüzgarla oynaşmakta. bülbülün sesi çocuk seslerine eşlik ederken, meltemin okşayan demi, hafiften esiyordu. bir kız vardı, parkta. babasının elini sıkıca tutmuş. bütünleşmek ister gibi, sokulmuş koynuna. sanki, O’nu babasından alacaklar! siyah saçlarının güzelliği, uzun ince boyu, annesinin kopyasıydı. hele küçücük aklıyla, alımlı duruşu yok mu? bir ömre değer, bakışı. o, babasının prensesi, aşkının meyvesiydi. mutluluğun resmi, çizilir bu karede. sevişmeler uzun sürmezdi elbette. karşılarında kızgın bir kadın, güzel yüzünde nefret. çekip aldı kızı, babasının elinden. böyle bir güzelliği kıskanmıştı derinden. bu kız asla, doğmayacaktı kendi bedeninden. mutluluğun resmine, kan damlıyordu. küçük kız, çığlıklar atarken beyaz güvercin oldu, uçtu gökyüzüne. baba şaşkın, umutsuzluk gözlerinde. bedenini saran titremelerle, yavaşça doğruldu. uykusunu bölen karmaşık düşler, ruhunu derinden yaralamıştı. hayli bitkindi, üstelik ter içinde kalmıştı. umuda koşar gibi, zorlukla pencereye yaklaştı. gecenin sessiz gizeminde, gökyüzüne baktı. yıldızların arasında bir şeyler aradı. karanlık dünyasında, uzun zaman öyle kaldı. hüzün çöktü bakışlara, yüreği yanıyordu. iki damla yaş, gözlerinden süzüldü. ruhundaki acılara fazla dayanamadı. uzandı, yatağına. çok zamanı kalmamıştı. sabırlı olmalı, acılara dayanmalıydı. bu alemden kurtulduğu an, sonsuzluğun hazzında, kızına kavuşmalıydı. hayallerinde yaşayan, adı konulmuş bir kız çocuğu vardı. henüz doğmamıştı, artık hiç doğmayacak… çünkü, babanın yüreğinde yaşayan ölümsüz aşkı, bir şarkı olarak kalmıştı, anılar arasında. bir adam ve düşlerinde bir çocuk, zamana ağlıyordu… gündüzler ıstıraba, geceler, uykusuz ayazlara mahkumdu. …hayaller, yaşanılmayan gerçeklerdir(m.m.)… Mehmet Macit 10.04.2012 |
sabırlı olmalı, acılara dayanmalıydı.
bu alemden kurtulduğu an,
sonsuzluğun hazzında, kızına kavuşmalıydı.
hayallerinde yaşayan,
adı konulmuş bir kız çocuğu vardı.
henüz doğmamıştı, artık hiç doğmayacak…
çünkü,
babanın yüreğinde yaşayan ölümsüz aşkı,
bir şarkı olarak kalmıştı, anılar arasında.
bir adam ve düşlerinde bir çocuk,
zamana ağlıyordu…
gündüzler ıstıraba,
geceler, uykusuz ayazlara mahkumdu.
…hayaller, yaşanılmayan gerçeklerdir(m.m.)…
Mehmet Macit
10.04.2012
Çok güzeldi aynı zamanda çok duyguluydu ama hayatın akışı bu bunu bizler değiştiremeyiz.
harika şiirini yürekten kutlar saygılar sunarım
Osman AKSOY