Sanırım aradan epey zaman geçmiş ki ,
“Yangın yeri yoklugun” artık acıtmıyor beni..
Alıştı bünyem , bağışıklık kazandı kalbim ,
Kabuk bağladı bekleyişlerim..
Vazgeçmek yok ama bir şey var;
Gözlerim gittiğin yola artık bakmıyor..

Senin bende bıraktığın boşlugu ,
Herkes “sevilmekten eskimiş” bedenleriyle doldurmaya çalışıyor
Ne had’lerine ?
Ben kabul etmedikçe , zorluyorlar kalbimi..
Pet etmek yok ama bir şey var;
Gözlerim gittiğin yola artık bakmıyor..

Bugün gidişinin üzerine birkaç bardak çay içip , şiirler yazıyorum..
Neden gidişler, dönüşlerle son bulmaz. ?
İnsanlar neden acımasız ?
İnsan insanı neden anlamaz ?
Sen neden anlamıyorsun beni..
Unutmak yok ama bir şey var;
Gözlerim gittiğin yola artık bakmıyor..

Gamzelerim eskisi gibi gülmüyor artık ,
Hayat eskisi gibi değil ,
Zaman ihanetini almaya başlıyor..
Sevmekten usanmak yok sevgilim ama bir şey var;
Gözlerim artık gittiğin yola bakmıyor..

Seni hiç kimse benim kadar sevemez! biliyorsun..
Ve bunu bildiğin halde gidiyorsun..
Bir gün döneceğim diyorsun , ama gelmiyorsun..
Kalbince beni kandırıyorsun..
Beklemekten vazgeçmek yok! ama bilmen gereken bir şey var sevgilim;
Gözlerim gittiğin yola artık bakmıyor..

Tarık Nohut (Te-İki) | Gözlerim gittiğin yola artık bakmıyor.
|Nisan 13’-16:00|