DOSTLARIN GÖÇÜ
(Kadıköy Ekim 990 )
Mevsimlerden en çok , son baharı düşündüm , Yıllarca bu mevsimde hem ağladım, hem de üzüldüm . Bazen güneş , yağmur , çamur , bazen de kar , Ağaçlardan düşer artık , sararan yapraklar . Renkten renge bürünürken Canlı tabiat , İşleriz hem sevap , hem de , çoğunlukla kabahat . Hüzün dolar insanlara , genellikle, bu mevsim , Altmış yaştan sonra derim ‘ ey gençlik neredesin ‘? Bu mevsimde yaşlılar, yaprak gibi dökülür , Geride kalan yakınların , hep boynu bükülür . Akrabalar , dostlar birer , birer göçüp gittiler , Ayrılık zor dedikse de , bizi terk ettiler . |