İsimsiz şiirler-11En büyük korkum -Ölmek değil- Ben falakayı çarmıhı Elektriği iyi bilirim Acıdan da değil korkum Ayrılıklar da geçicidir Gün olur gider Ve döner yeniden En büyük korkum bunlar değil ... Bir gün Bu kalem Bu sayfalara ‘’Şiir bitti’’ gibi Bir şeyler karalarsa -Ve oda bir başka şiirse aslında- Artık umut yok demektir ‘’Umut yok’’ demek Her şeyin bitişidir Ömrünü verdiğin davalar Nasıl yerle bir olmuşsa Ömrünü verdiğin sevdiklerin Ömrünü İnsanlığını Umutlarını -Ruhunu hatta- Peşkeş çekmişlerdir birilerine ... Bozkırın ortasında Kendini orman sanan Bir meşe ağacı -Aptal bir meşe ağacı- Ne kadar dayanabilir yalnızlığa Bir şair şiirsizliğe Toprak susuzluğa Ne kadar dayanabilir ... Bir meşe ağacıyım Bozkırın ortasında Bir şairim Şiir yazarım –Şiirse eğer- Toprağım ben Yağmur duası bilmem Tanrıya şükür bitmedi her şey Görecek güneşimiz Soluyacak nefesimiz var henüz Var söyleyecek türkülerimiz Lakin Her şey bitiyor Bir sona koşuyor her şey Top yekun Bir çağlayanın başındayız Aşağısı nasıldır Nasıldır boşluğa asılı kalmak İşte en büyük korkum Bu deli akıştır Bu durmayan akış Bu kontrolsüz Bu dolu dizgin Bu serseri akış ... Top yekun Bir çağlayanın başındayız Bir meşe ağacı Bir şair Bir avuç toprak Anlatması zor duygular içindeyiz savrulmalar |
sona doğru hızla akıyoruz
hızla tüketerek hem de
amannn düşünmemek gerek fazlaca
eni sonu beyaz kefen
oh mis gibi.... ^_^
(şahaneydi mirim, insanı fena halde dürtse de.)