MİLYONKEN
şimdi sayfanın yazdıklarımla gözümün önünden akıp geçmesini izliyorum,
yıldız kayması kıvraklığında ama daha yalın daha karanlık gözlerimden kopan nehirlerde boğuluyor ruhum sense anlamadığım tek cümlem oluveriyorsun, ardından bakmadığım nasıl olsa hep kapalı olacak kapıların. dünya döndüğünü unutup denizler hiç bir güzelliği barındıramayacak hale gelmişken. sen ve ben ne olabiliriz küçücük kocaman boşlukta. boşlukta sesleniyorum yankılanması umuduyla... |