Adı Nazan’mış..
hakkında duyduklarım dışında tek bildiğim, o küçük sokak çocuğunun saçlarını okşarken bir “anne” kutsallığınca İNSAN göründüğü ve çocuğun cebine sıkıştırdığı 20likle şehri insandan gölgelere büründüğüydü..

Kınamıyorum fahişeleri artık!
o gün bugündür kınamıyorum seni be Nazan!
. . .


okullu değiller.. hatta/
bir meslek yeminleri bile yok, öyle ya!

Tanrıya uçarken
camii yahut kiliseyi seçenleri
ayırt etmiyorlar üstelik/ tenlerinden geçerken!
. . .

sermayesi ter.. kan..
ucuzu-pahası, safi işçilik..
utanç mıdır?
Nasıl ki ayıplanmıyorsa dişçilik?!
ve dönüp önce kendinden utanmıyorsa her bakan!
Onlar gibi kınayabilirsiniz beni de,
Yanlış mukayese diyerek..

Fakat yine de söylemeliyim içimdekini;
/bıçak sırtı hayatları şöyle dursun/
satmıyorlar diye,
başkalarından aşırdıkları şeyleri..
ve katmıyorlar diye damıtılmış kederlerine kini
Onurlu buluyorum ben, fahişeleri;
En az, mülkünü kiraya verenler kadar!
Namus için adam vuranlar kadar!

Gelgelelim tiksiniyorum;
Erkeği dişisiyle,
namuslu geçinip/
fahişeleri kınayan orospulardan!