BEN
Bir bakışın volkan gibi yandırdı
Senden başkasını göremedim ben Sıtma tuttu buzlar gibi dondurdu Bu hâlime bir anlam veremedim ben Seherlerde güller gibi açılmış Bu gönlüme kaftan gibi biçilmiş Her şeyiyle benim için seçilmiş Görünce kendime gelemedim ben Bakınır gülümser dolunay gibi Kaşlar gözler kurulu bir yay gibi Aheste aheste akan çay gibi Büklüm büklüm gitti eremedim ben Uzaklaştı bir köşede kayboldu Bir anda bağımda çiçekler soldu Düşündüm bu gönül yarini buldu Açılan güllerin deremedim ben Ateş düştü yüzüm gözüm kavruldu Yeller esti çöller gibi savruldu vucûdum titredi rûhum yoruldu Kalbimi önüne seremedim ben Gözlerim ağladı sel gibi aktı Olmaz düşünceler sînemi yaktı Bir yürüdü bir de geriye baktı Dizler durdu ona varamadım ben Geceler hayeller efsâne oldu Osmanın Leylası mecnunu buldu Canıma can kattı gönlüme doldu Açıp kollarımı saramadım ben Osman AKSOY |