İzmir Yanıyormuş İstanbul Ağlıyor
oturuyorum tek başıma
kurulup sevdiğin koltuğa. sigarımın dumanı efkardan tütüyor, gözümün yeşili sana ıslanıyor, dilimde bir rumeli türküsü elimde rakı, kanıyor gönül yaram. bir tufan içimde kopan. ödendi ihanetin bedeli... çık gel akşam gözlüm sürüklüyor ölümüne hasretin. resmin evin duvarlarında, masamda gülümsüyor bana dünden bakıp. kim bilebilir halimi senden başka ağırdan al hükmünü, bağışla yar... acı tecrübesi gönlümün bir hataydı anladım, geç oldu... tarumar, yıkık, virane bir aşık, gelirsen seni bekliyor istanbulda. gruba karşı sana şiir yazılıyor... izmir ağlıyormuş. istanbul yanıyor... Serkan Karabulut |