Mahkumuz gök kubbenin altında ben ve sen
Sabahları üşüyen nehrin çıkardığı buhar gibi
Göremiyorum sis ve dumanlar kaplıyor içimi Dallarını ren renk çiçeklerin süslediği bahar gibi Duramıyorum yerimde işte bu bir yaşam biçimi Kırlarda dolaşmadan,kuşlarla konuşmadan Okşamadan bir yetimin başını Rahat edemiyorum Biliyorsun sana hem tutkun hem kırgınım Ama neylersin seni bir türlü bırakıp gidemiyorum Geceleri meyhanede sabahlamak istiyorum her gün Yapamıyorum yine sana dönüyorum bitkin yorgun Kadehler dolup boşalıyor bütün çaban boşuna Dönüp dolaşıyorum çöküyorum kaldırım taşına Mahkumuz gök kubbenin altında ben ve sen Ne olur insafa gelsen bir kere de evet desen Hep açılar hüzünler içinde hatırlıyorum seni Gam yemeyeceğim seni bir kez gülerken görsem 02/04/2012 Ekrem MADENLİ |