Bin dokuz yüz on beş kışı
Ölüm yolu Sibirya’da
Mehmet yüklü vagonlar.
Tespih tanesi, kapkara
Uzar gider demir rayda.
Bacakları soğuk sızlatır
Bit saçlarda keyif çatar.
Dört bi taraf zifir
Bakar görmez yorgun gözler.
Postallar sidik kokar.

Son durak “Priamur”
Boşaltılır “tepluşki”ler.
Çuval gibi atılırlar
Beyaz buza saçılırlar
Bitkin, yorgun Mehmetçikler.

İki vagon
İstiflenmiş tıka basa.
İçinde yetmiş Mehmet
Unutulur günler boyu.
Erzak sanır urus onu.

Kara vagon içinde
Feryat eder yetmiş kişi.
Önce ayaklar donar
Sonra bacaklar.
Kırmızı bir turp olur
Kollar, eller, parmaklar.

Son nefesler alınır
Mevlaya yalvarılır.
“Eşhedü” çeker kuru dudaklar.
Gülden bir bahçe olur
Kapkara “tepluşki”ler.
(Not: Priamur: Rusya’da esir kampı. Tepluşki: Rusça vagon)