yaşamaktı adı bu illetin
en tenha sokaklarda vurularak
ölmekti karnın aç, üstün sefil
karanlıktı caddeler
her sokak başı loş ışıklar vardı
düşünce hapsolmuştu tenhalarda
bir mülteci tarafım dokunuyordu yalnızlığa
bir de devrimci yanım
insanlar öylesine geçiyorlardı benden habersiz
oysa ben hepsinin farkındaydım
o vakit vuruyordu ay ışığı penceremden
tek dostum sırdaşım aynalar kalıyordu
koskoca boşlukta
yıldızlar kadar uzaktı insanlar yalnızlığıma
bense bir nefes kadar yakındım onlara
bazen bahar oluyordu ağaçlar
bazen de kış
kimi zaman çiçekler açıyordu
mevsime aldanarak
kimi zaman her mevsimde kuru kalıyordu dallar
o zaman hüzünlü bir şarkı duyuyordum kulaklarımda
beni öldüresiye çalıyordu sonbahar
boğuluyordum;
en olmak istediğim anında hayatın
sonra bir bir siliniyordu suretler hafızamdan
artık geriye en olmadık anılar kalıyordu
isyan gibi, kavga gibi ve yalnızlık gibi
bir de sen kalıyordun yanımda hürriyetim gibi
rüzgar çığlık çığlığa deviriyodu ağaçları
sanki biraz korkaktı o yıl sonbahar
eylül bir muhabir gibi söylüyordu olacakları
kulaklar sağır gözler görmüyordu
insanlar para ile satın almışlardı özgürlüğü
oysa tutulur bir yanı yoktu hürriyetin
soyut bir tadı vardı yalnızca
...