rüzgar ve atkılı kız
hayallerinin atkısını dolamıştı boynuna
ayaza karşı dimdikti buzlar bile önünde erimişti, sıcacık tutuyordu atkısı… derken; güneş çıka geldi, yaklaştı ve lav çıplaklığıyla sardı bedenini atkılı kız, onu benimsemişti düşlerinde ki ışıktı fakat bir süre sonra çok üşüdüğünü fark etti; güneş sandığı prensinin yalancı silueti çalmıştı atkısını, mümkün olan her dilde ağladı, çok ağladı.. donmak üzereydi ve rüzgar çıka geldi, kendi atkısını sardı boynuna öptü alnından ve dedi ki; “artık güneş bile üşütemez seni..!” |
çok güzel bir şiirdi.
rüya gibi
yazan yüreğe sağlık..