KADIN HİKÂYELERİI - BİR KADIN TANIDIM BEN... Bir kadın tanıdım ben, vurgun yemiş, fişliydi Salıvermiş kendini, kirli sarı dişliydi Sokaklarda müşteri bekliyordu her gece Bir kadın ki süslense gören sanırdı ece Her tarafı söküktü sırtındaki kaban’ın Kurbanı olmuştu o zâlim üvey babanın Ondan kurtulmak için yuvasından kaçmıştı Ama başına daha büyük işler açmıştı Bir adamı sevmişti, adam da onu güyâ Ama çabuk bitmişti gördüğü güzel rüyâ Körpecik bedenini ilk o adam satmıştı Ve işi bittiğinde bir kenara atmıştı Bir de çocuğu vardı kimbilir kim babası? Ona bakabilmekti tüm gayret ve çabası Adı hayat kadını olsa da o Anaydı Yanlış yaşasa bile doğruluktan yanaydı Bir çocuk kadar masum, kedi gibi usluydu Ve bana göre pek çok insandan namusluydu Bir kadın tanıdım ben, saçına düşmüştü ak Kirlense de bedeni yüreği kalmıştı pak II - GÜLBAHAR Daha gençti Gülbahar nerdeyse oyun çağı Kimse sormadı ona var mıydı gönül bağı? İstemediği halde bir adama verdiler Gelinliği giydirip, çeyizini serdiler Babası adet üzre alkuşağı bağladı Boyun büktü Gülbahar, için için ağladı Düğün günü süsleyip bindirdiler bir ata Ve böylece başladı geri dönülmez hata Fazla zaman geçmedi, Allah bir evlat verdi Ama bu mutluluktan daha büyüktü derdi Bir gün gitti Gülbahar, kaybettirdi izini Hiç kimse çözemedi bu olayın gizini Köylüler birlik olup günlerce aradılar Ellerinde dürbünler, dağları taradılar Günler sonra bulundu cesedi Irmaktaydı Ve bir Ana ’evladım’ diye bağırmaktaydı Babası da pişmandı ama geçti iş işten Geriye dönüş yoktu bu zamansız gidişten Sana cömert olmadı, cimri davrandı hayat Rabbim affetsin seni ki huzur içinde yat Bu şiirdeki isim hariç diğer anlatılanlar gerçektir. . |