Bir kadın uzak durmalıydım diyorsa şayet kelimelerinde, bilsin ki aşk’ın sahibi o kadın deliler gibi özlüyordur…
“ellerin saçlarımda intihar etmemeliydi”
Denilen yerde çokça anılar ah ediyor olmalı. Dokunuşlarda aranan o eşsiz an, o şımarık kız çocuğu düşlerini süslüyordur, içinin sancısı çığlık çığlığa burada….

Bir kadın çokça çağlıyorsa, gülümsemesinin altında denize akan gözyaşlarını seyredin derim. Vardır çokça bildiğim! Aşk’ın uzak olduğu her yerde acının dayanılmaz ağırlığıyla birlikte yavaş yavaş yerleşir denizin içine kimse bilmez. Sahibi kanatırsa görürsün rengi. Yoksa usulca selam verip geçersin…
Seni o kadar çok seviyorum ki, neysen O’sun işte!
Defalarca okuduğum şiirini, hep aynı yere gelip kaldım.!
“içini gör/e/mediğim kimseye dokunmam ben”
Dokunmadığını çok iyi bilirim. İnsanın içini iyice okuduğunu da bilirim. Sen benim içinde yüzebildiğim tek denizsin. Bu yüzden denizsiz her yerde boğuluyorum ben. Bu yüzden sen benim göğüme de göğsüme de uzak durma n’olur! Aşk bakmayı değil kalbe akmayı diler her defasında. Nasıl güzel ifade etmişsin. Ah Deniz’im ellerinin dermanındayım şimdi.

Çok geç gördüm güne düşen şiiri. Hem de doğumgününde.

Seni çok seviyorum nice çok mutlu güzel yaşlarında binlerce başarıyı, sevinci hep bir arada yaşaman dileğiyle. Kalbimle, sevgimle, saygımla tebriklerimi kabul et lütfen…