ANNEME!
Ben küçükken,
Herkesin bir annesi vardı.
Yedi yaşımda sensizdim,
Anne, nasıl sevilir bilmezdim.
Herkes annesine koşarken,
Ben bir köşede çaresizdim.
Babam ile sorunun olmuş,
Bunun cezası bana nasip olmuş.
Sen yüreğinde beni taşırken,
Ben yüreğimde hüzün taşıdım.
Okul yıllarım gelip çattı da,
Anne sevgisiyle tanışamadım.
Geleceğini duydum,
Kuytularda bekledim,
Yine de sen gelmedin, gelemedin,
Yüreğimdeki yangına dur dedim.
Anneler evladını severken,
Onları hüzünle seyrettim.
Şiirler yazdım,
Yanımda düşleyerek seni,
Bayramlarda hüzün bürürdü beni,
Yeni elbise, ayakkabı kimin umurunda,
Yüreğimde puslu hayalin titrerken,
Mis kokunu özlerdim.
Yetim miydim, öksüz mü?
Her ikisi de bana gelmiş,
Babam Avrupa illerinde,
Sen ise yeni bir düzen kurmuştun.
Benim kuracağım düzenin adı ne?
Bana sermaye oldu bu gaile,
Yemin ettim Rabbim adına,
Sahip çıktım çocuklarıma.
Bala bandım, hayalde ekmeği,
Şimdi çocuklarıma adadım
Ben bu yüreği.

Şair: Abdullah Yaşar Erdoğan

Not. Annesiz biri için yazılmıştı.