BEYAZ'A DAİR
Kırıntılar vardı acılardan ibaret
ufalanmıştı yüreğimin her yerine zaman durmustu ... kor kuyuya düşmüş gibiydi bedenim çaresiz bi okadar anlamsızdı artık hayat. Ummadığım anda ummadığım zamanda bıraktım kendimi sana ... Sen konustukça huzuru yakaladım yureğimin acıyan derinliklerinde. Acılarımı içtim yudum yudum. Zincir vurdum hapsettim boşluğa. Geceye adınla başlıyor sabahın ilk ışıklarına dek demleniyordu hayalin karşımda. Şimdilerde ; derin ,sessiz çığlıklar hissediyorum kulaklarımda. Sözlerini hissediyor, duyamıyorum. Yorucu hasretle bekliyorum, tükenen ruhumla. |