bir gün gelir
dağılır başımdan bu gam
çıkarım şöyle dağ tepe
bahar olur zaman
çimen kokusunda yalnızlığım
koymaz eskisi kadar
soluklandığım ağaç gölgesi
baba gibi vefakâr
dayarım sırtımı huzur içinde
unuturum zamanı belki de bile bile
unutmak demişti bir dost
ne güzel çare...


geçer bir hayli zaman
düşer ıssızlığıyla akşam üzeri
bir kızıl boyayla süslenir
güneş geceye
sabırsızlanır kapıda masum aşklar
nasıl kıskanırım bilsen
titrer içim yalansız sevmelere
su ve toprak, nefes ve hayat
olamadık seninle...


yine dönüşler başlar içime
garip telaşlara kapılır kalbim
yükü ağır bir vagon gibi
boşanır yokuşlardan
yetişmeye ayarlı saatlerde
savrulur raylarından
çarpmakla durmak arasında
bir anlık hüküm kalır...


bir gün gelir
dağılmaz başımdan bu gam
çıksam alsam başımı
her yere benimle gelir...