SON DEMDeğişir düzen, ömre son iklim gelir de Güneş erken uyanır, dipsiz kuyulara akar geceler. Bir buğulu hatıra olur: Renksiz albümlerde çocuk gülüşmeler… Ve yüzlerde dilsiz, söz yarası çizgiler. Anne, baba, teyze, hala; yakın ama uzak sesler Bir de yoksa can dostu, terk eder bildik yüzler Hasret köz fırtınası /Yalnızlık gönül yarası Kalmışsa bir iki bilen /Evlat, torun tasası Ümit kırıntısı son hediyen. HRNOZMN |