Raconuyla Başlar Hayat, SendeAdamın -yani, insanın işte anla- göbeğinden çizip de alırlar façasını aşağı var ol evladım var ol diye var olmanın ağırlığında göbeği düşmesin, diye anasının gözü önünde ağlatırlar kıçında şaplak ile; açmaya kıyamadığı gözlerle bakar da ilk gördüğüyle ters çevrilmiş sanır dünyayı ha babam, didinir durur onu düzeltmek endişesiyle. |