SİYAH SONNET
sular kayboldu büyüde, büyü tüldü tül
siyah, kendini gösteriyor, kapanır yalnızlık dizlerine... gel, gömül tenine... o tenin ki, Zaman’dır... maide ve siyah, olur elbet, kınından çekilir gibi yollar... sularda ayna sesi! âh, gökler bıkar gider kendi erguvanından; bir aynaya dönüşür ötekinin gölgesi... ve siyah... ayna düşer! aynayla birlikte herşey kırılır! ne kalır geriye aynadan, söyle, ne kalır? geriye kalan âh, sadece yalnızlıklardır... aynalarmış gibi yapan aynalar!.. sır biziz, aynalar sırrolacaklar... |