BEN İÇİN SONNET
benim yüzümdür işte, mağrur, kalın, şizofren;
unutmak ve aynayla, aşklarla azalmada; ben gideli beridir Hilmi yavuz ile ben bazen burdayız işte, bazen de ürkünç oda içimize kapanan kapısıyla bu gün de bir ben’e acılıyor, ah, yıldızlı ve çorak bir çökelti gibiyim ben kendi belleğimde... nereden açılırsa orasından akacak ur mu, ben mi, çıban mı? kötücül, irinli, pis... bıçak, bisturi, makas beni deşin ve yarın çıkarın ne vardıysa: teslis, teslis ve Teslis... bana çivilidir, İsa’yla çarmıh neyse; aşksa bir iç kanama... gül, gülden içeri’yse... |