ŞİİR ÖLÜR, ŞÂİR AĞLAR.Şiir denen denizde bizler sâdece kumuz Bazıları sürekli birbirini yağlıyor Kimimiz gerçek isim, kimimiz birer rumuz Bir çoğu rüşvet verip yorumcular bağlıyor Kimisi dost görünür binbir türlü yalanla Bir olur egosunun tatmînine dalanla Birbirini kandırır övgü, filan falanla Kimi de şiir diye yüreğini dağlıyor Kiminin kalbi temiz, çıkarcılara kanmış Yalancıktan söylenen dost sözcüğüne yanmış Kimi gazı görünce kendini şâir sanmış Kargalar bülbül olmuş, gül dalında çağlıyor Kimisi sâmimîdir, dostlukları teklemez Birine can diyorken bir karşılık beklemez Her gördüğü şiire yalan övgü eklemez Onlar yorumlarıyla öğrenmeyi sağlıyor Ben bunları yazınca kimini tutar sara Ama tartışılmalı, kapanmalı bu yara Sırf bu yüzden mâtemde, düşünür kara kara Gerçek şiirler ölmüş, şâir ondan ağlıyor. . |
Ne kadar didinse şiir olmuyor işte...
Ama açıldıysa damar sular seller gibi
Şiir olurda gönüle iner
O'nu bulmaya döner.
Doğru söze ne denir...
Selam ve saygılarımla.