Her ölüm kelimelerle dirilir
Gözlerimizi yere eğince kent ıssızlaşır
Her dağ sırrını bir çiçekte bırakarak yaşlanır
Tanrı bu yüzden sessizdir

Her çiçekte bir tabut sessizliği bilirsin
Yaşayanlar kemiklerini yitirince
Topraktan insana uzanan bir kulluk olur gökyüzü
Şu gördüğün inciler var ya inciler
Benim gözlerimdi eskiden.

Kınalı kayaların gölgesinde
Kimse kuru otların türküsünü söylemesin.
Dünya haritalara bölündü çünkü
Hayat rüzgarın alıp götürdüğü sözlerdir.
Sonsuzlukla kendini örten gökyüzü yalandır

Toprağın aklı mermer kesilmiş
Ne bıçak ne de kurşun bakış kadar keskin değildir.
Bak bütün bıçaklar kalbimle karşılaşınca bir bir eğildi
Kalbim ölümden sonra başlayan sebil.

Kalbim sola sola açan bir gül
Sevgiliye uzatılınca kokusu giden
O gül ki meydan okur
En zavallı sözcükleri en zavallı yanlarımızdan,
Getirir dudaklarımıza
Kalbim kalbinin mahkumu şiir gibi
Dudaklarının arasında kalır


SOKAK ŞAİRİ