SEN YÜREĞİMİNSİN...
Sensizliği güle verdim
Armağandır deyip boynuna taktı Gül açamadı Sensizliğin kasvetinden Bülbül konmadı Derdine eş derde ortak olmadı Ve sustu, hiç şakımadı Dikenler bile batmaya çekindi Sensizliğin acısı Daha derindi. Dikenden… Sensizliği rüzgara verdim. Yalpalandı Hangi yöne eseceğini şaşırdı Seni lodosta aradı Poyrazda bulurum sandı Yanıldı… Sessizce buluta koştu Bulut sulu gözlerini silip Güneşe sundu Güneş somurttu Bulut iç çekti, gözyaşı döktü Bana yaren bana eş Sensizliği yüreğime sundum Kimselerin kabullenmediğine Dört elle sarıldı Burası barınağındır deyip Sardı sarmaladı En nadide hazinesiydi yüreğimin SENSİZLİK… Kanadı derinden Gözlerimden yaş olup aktı… İlknur YÜCE 27.01.2012 |
tebrıklerımı bırakıyorum