Zamane Adamı


Ölmüşün emrine amade yaşıyor
Gürüh sığınmacısı meydanları doldurarak
Yaratan,yaşatan ve hesaba çekecek olan Allah’ı
Göğün zindanlarına pranagalayıp
Kör,sağır yüreği toprak olandan
İmdat bekliyor
Sakız çiğnemiyor gecenin koyulaşan karanlığı
Başlarken bir dem ölmüşlerimin etini yerim korkusuyla
Kardeşinin ruhunu deşifre ederek
Hınçlı bir hazla yiyor etini ama

Ölmüş ama ölmemiş gibi
Amel defterini kendisi yazıyormuş gibi
Ölenin namına secdeye düşürüyor başını
Kopasıca başını
Kendinin haramlığını aklamış da
Bağışlanmış gibi ölmüşünün derdiyle
Sadaka dağıtıyor
Ve devrediyor “devir” maskeli bir eylemle
Bir eliyle verip bir eliyle alarak

Sağ ayağıyla giriyor mescide
Sol ayağıyla ayak yoluna
Sağ eliyle yiyor içiyor sünneti seniyye diye
Kaygılanarak
Ama ne secdelendiğini birleyip muvahhid oluyor
Ne de ayak yolunun taharetlerine uyuyor
Yediğinin içtiğinin haramlılığını
Aklına bile uğratmıyor
Zamane adamı
İri bir nazarlıkla korunacağına emin
Şeytaniliğin önde gideniyle
Ele ele yürüyor
Aklıyla düşünmediği
Yüreği ile hissetmediği duayı aminleyerek
Makbul olacağını umuyor