çınar ve divane..
yolun sonunda
bir yaşlı çınar ağıt yakar gibi yaprak döküyor toprağa... yaprağına tutunmuş bir divane savruluyor ötelerde... çınar kışa üryan masallar okur gövdesinden çınar kara kehribar kokulu suyuyla kendine sığınmış divaneye akar sessiz.. hem sağlam hem inatçıdır ruhu boşluğu doldururken toprak renkli kozası kendi içinde bilir zamansızlığı.. döner dolaşır yaslanır koca gövdeye divane bilmez içten içe kendini tükettiğini diker gözlerini yere kuru bir eli kaldırır gibi kaldırır yere düşmüş yaprağı yüreğiyle.. çok uzaklarda bir aşık nefesini tutar şad olur divane uzaklarda yanan ateşiyle.. 08/01/2012 ödemiş |