VAY HALİNE İNSANIN
Kimi yaşar hayatı çok zor bilmece gibi
Kimi dünya hali der; sevmeyi yok sayamam Kimi de açık söyler, ay doğmuş gece gibi Canımdan çok sevdiğim yâr’den asla cayamam Zamanda yolculuğa çıkanca süvariler Atları mı yorulur ayakları mı dersin Gönülden biat eder sıdk ile havariler Hak Teâlâ kuluna hep umduğunu versin Dağlardaki kayalar yuvarlanıp seslenir Rabbini zikrederek inletir yeri göğü Verilen vade dolar yaşam birden es’lenir Uçar gider elinden sanki sabun köpüğü İmanı yok olanlar benzerler mukavvaya Rabbime sığınırım kor zulmünden o anın Kim gözünü kaparsa her işte kalır yaya Akıl kalpten koparsa vay haline insanın Kim istemez aşmayı canlar yakan Fırat’ı Kim görüp dönmek ister şol cennetten dünyaya Kim istemez geçmeyi doru atla sıratı Hidayet bekler Hakk’tan dalmak üzre deryaya NİLÜFER SARP____________KASIM.2011 |
Güzel bir şiir .
Tebrik ederim .
Selam ve saygılarımla.