ZAMANE KÖLESİ
Zamane köleleriyiz.
Zincirlerimiz ayaklarımızda değil, Çok yukarıda… Kafamızdan, Ruhumuzdan zincirliyiz. Nereye mi bağlı? Bulmak istemiyoruz belki, Belki isteyip de, Gözümüzün önündekini göremiyoruz. Bir mengenedeyim, İnan, çok sıkıldım, çok… Taşmama bile müsaade yok. Çünkü, Taşarken bile kalıba akıyorum. Gözyaşlarım mı? Hep içime akıyor, Hep içime… Oktay BALPINAR 10/02/2010 |
Final vurucu bence!
Hayata dair her şey bir kalıbın mengenesinde sıkışmış...
Huh! Yalan dünya... Zincirlerin hükmü sendeyse
Ruhumun anahtarı bende...
diyesim geldi...
Güzeldi.. Tebrikler ... Hoşgeldiniz şiire...