BENİ ALNIMDAN VURUN!
Bazıları
şiir olmayan şiire ’harika’ der çıkar için Yazan der ki ’Demek ki ben oldum artık çalışayım daha niçin?’ Ve böylece defterin çoğu sayfası karalamalarla dolar Gelişemez Tomurcukta kalır şiir ve daha açmadan solar Görüyorum Tutuşmuş şiirler yanar hem öyle ki sönüşü yok Bir başıma Savaş üzre yola çıktım ve bu yolun dönüşü yok Yolda bana Kalbi şiir diye çarpan üç-beş gönüllü katıldı Anladım ki Şairlerin büyük kısmı üç-beş yoruma satıldı Bazı dostlar Dediler ’boşa uğraşma, çek kendini geride dur’ Vay be dedim ’Destek yerine köstek ha’ çekinme ilk darbeyi vur Vurdular da Her şey menfaat içinmiş bense dostlarım sanmışım Eyvah ki vah Eğer her dostum böyleyse zaten ben kökten yanmışım! Farketmez be Her şeyimi kaybedeyim yeter ki şiir yaşasın Desinler ki ’Bu adam delinin teki’ kimse demesin ’paşasın’ Bu güne dek Ben ne bâdireler gördüm bunları da atlatırım Üzerimde Doğmamış şiirler yüklü yaklaşmayın patlatırım! Şiirin önünü kesen Her kim varsa düşmanımdır darılan varsa darılsın Yeter ki değişsin düzen Eleştirip tartışalım ve bir noktaya varılsın Şimdi dostlar! Tüm namlular bana dönse gözüm kırpmam demem ’durun’ Son arzumdur Beni sırtımdan değil de mümkünse alnımdan vurun. . |