Vuslat
Karanlık son bulmadı henüz
Şeb-i yelda bu sanki Yok bir ses, gecede bir pürüz Bitmedi uzun suskunluk hali Hep suskun beklerdik sabahı da Hiç kesişmezdi yolumuz Beklerken Leyla dedik geceye, Lakin hepimiz mecnunuz Ah ile pişmiş, Her nefeste yanmış, Her ışığa kanmış Şem’e aldanmış bir pervane olmuşuz Şimdi ise İmkânsız vuslatın vaktidir. İmzasız, bir aşkın aktidir Fecri beklemeye mecburuz Güneş olsa da Şem’in ardında Son anlarında da olsa Leyla Düşünme bir daha Gösterip kendini söyle Yahut yak yine kanatlarını hoyratça Duymazsın acıyı o anda Yada tam o anda, Tam o anda söyle bu defa Kendi adına kalbin nâmına... |
tebrikler...