OLMASIZ
Kurumuş nefesinden kalmış çıplak sesiyle...
Yüzüne çarpan tükürüğü, Üstünde duygusu, toprağın Ezmişim/ler taşları İrili ufaklılarıyla mı? Üstün de sevişmiş bulut’tan Kanını temize çeker denizin Soyulan bedeninden düşen tuzları; yalamalı’lıymış kediler... Kuyruğu duvara sıkışık Tengri sessiz. Tencerenin çarpımı gibi Çan eşittir çan Uzak ta düşmüş gölgesinden Çevrilmiş fincana benzer, Sedâ’ya idamında. Gözleri; gözleri arayanların Aysız ışığında Olmayan şeylerin şeylerin den; Bir şeysiz Nuri Altay |