Yanıyorum anne.
Yanıyorum anne,
Yokluğunda anladım, yanmak ne demek, Ölüm gibi… Sensiz bir yaşama, “He” demek. Çok zor anne, Sensizlik çok zor amma, Yine de, Ne kadere isyan ediyorum, Ne de Allah’ a, Ne bileyim anne, Büyümedim ki ben daha, Elbet diyorum; Bir hikmeti vardır Bilinmez ki Allah’ ın işi, Baksana anne, kaç bahardır, Bitmek bilmedi bir kışı, Olsun… Varsın kış olsun anne, Merak etme sen, Üşümüyorum ki ben, Aksine… Yanıyorum. Ve artık… İçin için yananları, Hemen tanıyorum. Yalnız değilim bu konuda, Yokluğunda anladım bunu da, Yalnız kalsam da geceleri, Niceleri var anne, niceleri. Ne hükmü olur ki kışların, Yangını yanında, Öksüz-yetim bakışların. Kimi şiirlere döküyor acısını, Kimi şarkılara, Dinledikçe diyorum ki; Bir ben değilim bahtı kara. Hem anne, Derdi veren Allah, Sabrını da veriyor. Ve insan ancak, Yaşayınca görüyor. Hani Kuran’ da; “Dağlara bakarsın da…” Ayeti var. İnsan, bakıyor da insanlara, Sanıyor ki; Öylece yaşıyorlar, Oysa her biri içinde, Dağlar gibi dertler taşıyorlar. İşte böyle anne, Yokluğunda gönlüm, Hayata böyle tutunmaya çalışıyor, Ne garib ki anne, İnsan yanmaya da alışıyor. HÂLimce… 29.07.2011 – 01:48 |
ins.an,, ancak yaşadıkca hayatı yakînen öğrenebil.iyor..
ve yananı ancak diyer yanan anlayabiliyor...
güzel gönlüne hamd OLsun..
kutladım çokca..