Son Fasıl
Bazen insanlar, bazen sözler..
Bir insanın gidişine etken sözler, Ya da ’sözlerin’ hükmünü kıran insanlar. Söz verdiğinde tutamamanın sebebi insanlar.. Onca şeyin arasında seni bulup, Etrafını kurt sürüleri gibi saran insanlar(!) Kimse kendi kendine değil Herkesin bir başkasının yağında hikayesi var.. Ve aşk.. Aşk yaşanmıyor. Ya sevmekten korkar olduk, ya sevilmekten Ya sadık kalmaktan korkar olduk, ya da ciddiyetten.. Mecnun olmayana leyla nerde? Mecnun olsan bile yaşayacak yer nerde, zaman nerde.. Varsayoksa kim kiminle nerede. Aşk, sen.. Aşk yaşanmıyor. Yaşansa, doyulmadan elden kaçııııp gidiyor Doyulsa, adın kalpten uçuuuup gidiyor. Bitiyor.. Bitti. Gülüşlerin kaldı, sitem ve haykırışların da.. Hayaller kaldı öksüz gibi ortada.. Son fasıldı belki aşkı yaşadığımız, Yıllaaaar öncesi.. Şimdi kalan; Gözü yaşlı semtin ıslaklığı ve sararmış yapraklarındaki hüzün.. Sen.. Sen aşkı ziyan eden, har vurup harman savuran.. Gönlü dar eden, çekip giden. Dağları deviriyodun, kaçtın ne ala.. Çöllere gidiyodun, öylesine susamıştın aşka.. Derin sularda yüzdün. Gittin, bitti. Anılar da bana kaldı, hüzünlerde Duygular da bana kaldı, umutlarda.. Her gidişinde kalem ve kağıt başında sabahlamakta.. Düşünmekte.. En acısı da ne biliyor musun? Sen başkalarıyla da mutlu olabiliyorken, Gönlümün rehberini her görüşümde; Adının can tanesi gibi yüzüme çarpması pervasızca.. Ve can tanelerinin arasında kaybolan kalbin, Kimdedir, nerdedir bilemem ama, Hükümsüzdür aşka. |