Günün birinde bir devlet memuru vardır. Bu memurun birde oğlu vardır, Evin tek oğlu olduğu için Babası hep üzerine titrer çocuğun. Çocuğun ismi Selim’dir. Selim tasavvufa meraklıdır. Tasavvufun üzerinde hep araştırma yapar. O kadar âşıktır ki tasavvufa, okulunu bırakıp sadece tasavvufla alakalı olan bir menzil köyüne gitmek ister. Ama Babasına açamaz bu konuyu. Çok uğraşır ama bir türlü olmaz. Annesine söyler bir şekilde. Anne ‘’Olur mu Selim öyle şey Baban duymasın bunu’’ der. Selim artık dayanamaz çılgına döner. Bir arkadaşına anlatır, Arkadaşı Selimin Mardin’de en sadık Dostu ve sırdaşıdır. Şöyle der ’’Barış (Selim’in Arkadaşı) ben çok araştırdım Adıyaman’da bir köy var, sadece tasavvufla ilgileniyorlar, oraya gitmeliyim ama bundan Babamın haberi yok nasıl yapmalıyım sence, artık dayanamıyorum benim bir şekilde gitmem lazım’’ der. Arkadaşı içinden ‘’Bunu hemen Babasına söylemeliyim yoksa Selim evden kaçacak’’ der. Barış ‘’Benim gitmem lazım bir işim vardı şimdi aklıma geldi’’ der ve hemen Selim’in Babasının yanına gider ve olanları anlatır Babaya. Baba ‘’ Gerçekten mi? Teşekkür ederim, evet bilmiyordum’’ der. Ve akşam eve gittiğinde Anneye sorar hemen. Anne ‘’evet benim haberim vardı ama bir hevestir bir anlıktır geçer diye düşündüm’’ der. Baba sonra Selim’le konuşur. Bakar ki Selim kararlı bu konuda ‘’Bu fikrin geçesiye kadar evden dışarıya çıkmayacaksın’’ der. Selim Babası işe gidince kendine bir yolluk hazırlar ve Annesine görünmeden çıkar yola. 25 kilometre uzaklıkta olan Mardin-Kızıltepe İlçesine yürüyerek 3 Saatte girer. Tesadüfen Babasının bir Arkadaşı Selimi görür, içinden’’ ne işi var bu çocuğun burada’’ der ve Babasını arar, Babası da ‘’ Onun evden çıkmaması lazımdı nerede gördüysen onu buraya getir’’ der. Selim’i eve görür Babası çok kızar, Selim’in çok kararlı olduğunu anlayınca hemen tayinini ister ve Eskişehir’e taşınırlar. Eskişehir’de Annesi bir hastalığa yakalanır ve o hastalıktan kurtulamaz, vefat eder. Artık Selim 2 üzüntüyü birden yaşar. Mardin’de Namazla, Tasavvufla ilgilenen Selim kötü Arkadaş çevresi yüzünden sigaraya ve sonrada içkiye başlar. Bu durumu fark eden Babası ‘’Keşke Mardin’den getirmeseydim, Keşke izin verseydim de gitseydi istediği yere’’ Der. Keşke’ler böyle çoğalır gider ama iş işten çoktan geçmiştir…

Bırak artık ağlama gözlerine kan düştü
Rüyalarıma hazan, gözüme volkan düştü
Baba, meçhule giden yol gibidir gözlerin
Anneme o feryadın, yakarışın, sözlerin
Ayrılık dehlizinden yüreğime kan düştü

Engin okyanusların bir katresi olsaydım
O gözlerinden akan yaşı ben reddederdim
Gözlerin ağlatıyor beni baba her gece

Cansız bir fotoğrafta kaldı anılarımız
Mesafeler sonsuzluk dehlizi ve ıpıssız
Yalnızlık sarmıştı bu düşler albümümüzü
Ayrılığımız, bir kat arttırır hüznümüzü
Yüce Mevla’mızdır tek sığınacak kapımız

Uykusuz şiir gibi sayıklayan gözlerin
Dudağından dökülen ayrılık nağmelerin
Gözlerin ağlatıyor beni baba her gece

Hüznün şairi oldum şu hicran yollarında
Baba, seni özleyen kalem sonbaharında
Hep melal gözlerini çizerim gökyüzüne
Gözlerin tarih yazdı acılar sözlüğüne
Yanan gözlerin, çölün sımsıcak dudağında

Gözlerine bakınca gözlerime sen düştün
Annemin gözlerinde sen viran bir gülüştün
Gözlerin ağlatıyor beni baba her gece

Aynalardan bir hüzün fışkırır gözlerine
Paslı çiviler batmış kan akar gözlerine
Of baba yeter artık ağlama biraz da gül
Bak bana acıyor şu göklerde uçan bülbül
N/olur babacım sarsın bir huzur gözlerine

Baba, gözlerin aşkın kapısında dilenci
Özlemi yudumlayan ahu gözlerin inci
Gözlerin ağlatıyor beni baba her gece

Camlarda halkalanır, kanat çırpar gözlerin
Akşam kızıllığına göz kırpıyor gözlerin
Akşam yine kapıya dayandı oldu gece
Baba, niye hayali gözlerin bir bilmece
Ateş semazeniymiş düşündüren gözlerin

Erguvan ikliminde ölümsüz açan lale
Yalın ayak yürüyor gözlerine melale
Gözlerin ağlatıyor beni baba her gece


Bir MUHAMMED İSA ÖZTÜRK Şiir’idir...
profil.edebiyatdefteri.com/muhammedisaozturk
Şiirin Hikayesi Bana Aittir...