Elhamdülillah şiirkolik diye edebiyat sitesi var orayada üyeyim. Orada formda bir fotoğraf var ondan esinlenerek yazdım. Dahası bir şeyler birikti ve böyle bir şiir çıktı ortaya. Şiir mi nesir mi benimkisi bende tam bilemiyorum.

Kar yağıyor
Ta’ Van’da
Gök beyaz pamuklarını atıyor.
Ordugahını kurmuş şehir
Kar beyaz
Çadırlarda soğuk ve ayaz.

Daha dün diyorum anneme
Üç oda dört duvar
Kutu gibi evimiz vardı.
Alt üst dolu
Şaziye teyze
Remzi dayı,
Hepsi bir arada bir yerde.
Aşağı insem diyordum,
Bazen yukarı,
Anladım anne:
Şimdi yer dümdüz
Ne aşağı ne yukarı
Herkes bir şimdi:
Beyaz bir çadır, beyaz kar
Üşüyoruz anne üşüyoruz hepimiz.

Kar,
Yağ üstümüze.
Temiz bir sayfa olur mu dersin
Yağan kar siler mi yoksulluğumuzu.
Diyorum ki anne neden yoksul olalım
Onca kardeşim
Dayım, teyzem bütün konu komşu
Aynı kazan, aynı yerde
Aynı dertlerle pişiyor şimdi.

Anne bilmezdim Ayşe ablanın kızını
Daha küçük küçük ellerini
Arabamızın camından gördüğüm
Çöpleri karıştıran çocuğu.
Anne ne kadar benziyormuş elleri yüzü
Tıpkı ben gönlü.
Bak kartopu oynuyoruz
Canımı yakmıyor kar topu
Geçmişte görmediğim insanlar kadar şimdi.

Meğer ne kadar azmış
Ne kadar az şeyle yaşarmış insan.
Tek derdim soğuk
Onu da az ısınsam,
Düşünmüyorum.
Bak kar yağıyor
Yüreğimdeki ağırlıklar kar gibi
Eriyip gidiyor.

Babam gelmiş
Ellerinde dolu dolu,
Bir koli değil anne,
Bak, içinde ilgi
İçinde
Biz siziz
Siz biz diyen
Bir sevgi göndermişler anne
Sımsıcak saran.
Hatıra olsun diye sakladım bir parçasını
Yastığım altında.
Rüyalarımda geziyorum tüm Türkiye’yi
Dünyayı anne
Ne kadar çokmuş sevenim,
İnsanları seviyorum.
Çünkü ben her kar yağdığında
Onların ağladığını biliyorum.

(Aralık 2011 İstanbul)