haritalardan çıkardığım bir kentti, yalnızlık
oysa ne çok nüfusu vardı
hayat duvarına yüzünü kapatıp
sayı sayan çocukların oyunları içinde bile
hep ebe kalırdı

haritalardan sildiğim bir kentti, kırgınlık
uğramasın diye hiç kimseler
adını bile anmasın diye
orayı gösteren bütün tabelaları kırıp
yollarını yıkıp
yeni baştan düzenledim,
her yüz metrede bir,
sevgiye… sevgiye… diye yazıp

haritalardan hiç çıkarmadığım
hatta yenilerini eklediğim bir çok kentti, hüzün
çünkü onlar sonbahar yaprakları gibi
sararıp düşerken,
ben, akıp gittim yüreklerden
yalnızlığa, kırgınlığa dair ne varsa
hepsini katıp gözyaşlarımın önüne
akıp gittim…
yüzünün hüzün kokan kumsalına
sığınarak bir deniz kabuğu gibi
mavisine hasret kalmış sevgilere

haritalara hep çizdiğim bir kentti, ayrılık
çünkü hep yeniden başlardım hayata
annemin sarı sıcak kucağında
salıp gökyüzünün ipini
bağlardım kuyruğuna yitik sevgileri
ve günlerce seyrine dalıp
beklerdim,
haritalardaki tüm kentlere
barışın,
bir bebek gibi gülümseyişini...

01.06.2005 / 22:51 İzmir