Yerimi aldım cam kenarında
koridorda yolculuk etmek sıkardı beni
biliyorsun zaten
araç az sonra kalkacak
muavin avaz avaz bağırıyor
"İstanbul yolcusu kalmasın kalkıyor kalkıyor"
evet can tanem gidiyorum
senden kilometrelerce uzağa
gidiyorum
ne valiz ne de bir eşya aldım yanıma
peki şu kör olasıca aklımdan
nasıl çıkaracağım seni
unutturacak mı seni bana
aradaki mesafeler

Ardıma hiç bakmıyorum
bile bile ön koltukta aldım yerimi
gözlerim sadece sollama şeritlerinde
arada bir virajlar dağıtsa da görüşümü
sadece yola bakıyorum
sadece altımda kayıp giden
sıcaktan erimiş zift dolu taşlara
peki sen de böyle kayıp gidecek misin
ardımda kalacak mısın
hiç görmeyecek miyim seni
peki ya hayalin düşerse gözlerime
o zaman ne yapacağım


Telefon numaramı değiştirdim
valla ben bile bilmiyorum
iki mi üç mü nasıl başlıyor
tanıştığımız tarihi de unutabilsem
her yıl o gün gelince ne yaparım
nerede teselli ararım


Mola yerine geldik önümde bir masa
kirli bir kül tablası
lekeli şekerlik
yamuk yumuk duran sandalyeler
o gittiğimiz bahçeyi anımsattı nedense
ne yapacağım sensiz seninle
herşey seni böylesi hatırlatırken
en iyisi iyi bir doktor bulmak
Beynimde hafızamda seninle alakalı
ne var ne yoksa sildirmek


Ve son durak
yavaş yavaş otobüsten iniyorum
sanki sen karşılayacaksın beni burada
gözlerim tanıdık bir yüz arıyor
oysa kurtulmak isterken
herşeyden ve senden
derin bir nefes alıyorum
yeni bir yaşam için
köprüye doğru yürüyorum
sağımda solum da korna sesleri
ne kalabalık bir şehir
oysa herkes yalnız yürüyor
git demiştin ya
temelli gidiyorum

Gökyüzü mas mavi
deniz koyu mavi
martıların sesleri
delik deşik ederken beynimi
ben çoktan çıkmıştım
köprü demirlerinin üstüne
son kez ağlayarak
son kez adını anıyorum
bu hunhar yaşamda
elimi hiç tutmadın
düşüyorum Azize
gökyüzünden yeryüzüne
aşkın nankör eden hızıyla.

azaptar