Bir matem penceresi bakışların,
Uzaklaşmak ister gibi yalnız kalışların,
Gözlerin kadar kara mı hayat?
Neden suskun bakarsın, aynalara,
Korkun kendinden mi?
Anlatamadıklarınla mı boğuldun?
Matem karası gözlerin,
Suskun, umutsuz, yalnız,
Bir ay gibi, geceleri parlayan yüreğin,
Bir kader gibi yazgınla yüzleşir,
Hep bir umut olmaksa en güzel sevdalar,
Unutulmak, unutmaksa kaderi,
Bırak yüzleşsin acılarıyla,
Kaçışlar nereye kadar,
Acımasızca vuruyorsa denizdeki dalgalar gibi
Gözyaşların yüzüne,
Sevdiğini bile söyleyemiyorsan, kendine;
Bırak bilmesin eller, insan ilk önce
Kendine dürüst olmalı,
Kabuk bağlasada yüreği,
Gerçeği haykırmalı,
Kendince sevdalar,
Yalvarışlar, acılar, susmayan bitmeyen acı çığlıklar,
Sonunda hep sen varsa,
O olamıyorsa, bırak matemli kalsın yüreğin,
Şemsler bulunmaz, Mevlana olmadan....